Gertje Roosen

Ik kan het me nog herinneren: In de eerste klas van de kleuterschool stond een schildersezel met kwasten en daarbij palletjes verf. Van die plakkaten. Ik heb er met verlangen naar gekeken: ”Wanneer zou ik achter die ezel mogen schilderen? Nog steeds ruik ik de geur van die plakkaatverf en ik denk dat toen het zaadje geplant is dat later zou ontkiemen en waardoor ik geworden ben die ik ben.

Ik schilderde en tekende belevenissen waar ik door gefascineerd werd: een huis in de fik, angstdromen, mensen in de knel, in gevangenschap maar ook dieren en dingen die er op een bepaalde manier griezelig uitzagen: kwallen, krabben en levende wezens, monsters die niet zo goed zijn thuis te brengen maar die ontsproten uit mijn fantasie. Ik deed dit als kind, zoals een kind dat doet en eigenlijk doe ik dat nog steeds.

Toen ik op de middelbare school zat, lette ik vaak niet op. Ik frutselde met alles wat in mijn etui zat. En wat zat daarin? Potloden, elastiekjes, klipjes een puntenslijper een uitgedroogd stukje klei, een paar gummetjes en wat haarspelden, soms een paar centen, ach, wat voor troep zit er in een etui van een scholier!! Ik keerde mijn etui om en begon er iets moois van te maken. En dat mocht niet!! Gertje Roosen!! Ik moest mijn etui inleveren en het werkje dat ik had gecomponeerd, werd op brute wijze van mijn tafel geveegd, alsof het niets was en ik kreeg bovendien nog een schrobbering.

Ik houd ervan iets moois te maken van dingen die andere mensen weggooien, waardeloos vinden. In prullenbakken liggen voor mij de mooiste juwelen, dingen die ik kan gebruiken voor mijn objecten. En zo wil ik proberen de schoonheid te laten zien van het onooglijke, van dingen die de mensen weggooien, niet meer willen hebben. Die verworpen zaken wil ik verheffen tot iets wat mooi is.
Er zijn in de wereld zoveel dingen die mooi zijn. Neem nu een zeegezicht, dat is prachtig. Daar kan ik niets aan toevoegen. Ik kan er van genieten maar ik raak er niet door geïnspireerd om er iets moois van te maken want ik kan er niets aan toevoegen: het is al schoonheid.

Wat mij fascineert en inspireert dat is lelijkheid. Dat is veel boeiender om iets mee te doen.

Ik werk altijd. Ik zit een groot deel van de dag in mijn atelier, ik speel cello en wandel elke dag minimaal een uur in de natuur. Meestal maak ik dezelfde wandeling. En die wandeling is elke dag anders. De seizoenen wisselen elkaar af, het weer is elke dag anders en ook de lucht is nog nooit twee dagen hetzelfde geweest. Je kunt niet twee maal dezelfde wandeling maken want het landschap met de lucht daarboven verandert elke dag. En ook ik ervaar de natuur om mij heen de ene keer intenser en op een andere wijze dan de andere keer.

Tekst: Teuntje Schulp
Foto’s: Theo van Vijfeijken